affet

Aralık ayında annemin evini boşaltıp yeni sahibine emanet etmiş, son gece evde satılmayan tek eşya O'nun karyolasında yatmıştım.Kuru tahtanın üzerine uyku tulumunu serip sabaha kadar o küçük evin her köşesinde anıları canlandırmış, gün ağarınca vedalaşmış ve anahtarı bir köşeye usulca bırakıp kapıyı çekmiştim.

Ardından fazla dayanamayan büyük dayımı uğurladık Ankara'da. Atladım trene, vurdum kendimi Toroslara. Dört gün dört gece kovaladım rayları. Şehrime döndüğümde artık benim değildi, göçtüm dağların kıyısındaki yeni yaşama. Geride kalan bir garip dayımdı. Doğduğumda kızımız oldu diyerek oynayan,yakışıklı, pamuk kalpli dayım. Kardeşlerini yitirenin bağrında sönmez bir ateş yanar, duramadı, tutunamadı daha fazla..

Sessizce gidiverdi bir gün. Son kez yüzüne baktım morgda,kırgındı,öfkeliydi belli ki ülkesini satanlara...nasıl kızardı 'şerefsiz bunlar' diyerek...

Kucakladım, ambulansın sessiz çığlığıyla uzun bir yolculuğa çıktık. Yolboyu ön koltukta sadece şöför ve ben, arkamızdaki aziz emaneti sessizce o şehre götürdük. Tam beş ay önce uğurladığı ablasının yanıbaşına defnettik.

Kaderin garip bir cilvesi, bir haftadır ev ve resmi kurumlardaki işlerini tamamlayabilmek için bulunduğum İzmir'de son gecemi bu kez dayımın evinde geçiriyorum. Ne güzel, üç kardeşin neşeli kahkahalarını dinleyip sohbetlerine ortak olacağım sabaha kadar. Bana yine takılacaklar, ben itiraz edeceğim, üzüm bağlarındaki çocukluk anılarını anlatacak, çiftlikte nasıl lezzetli kuş eti yediklerinden,akşam gün batana kadar kapkara gün yanığı çırpı bacaklarıyla ne çok koştuklarından sözedecekler. Ve dayım yine 'bizler iyi insanlarız abla' diyecek..

Sevginin gücünü onlardan öğrendim, fedakârlığı, kırılsam da sevmeyi, her zerrede bir güzellik görebilmeyi, unutmamayı...

Sivil polisken - ki sen benim hayatımda gördüğüm en sosyal demokrat polistin- sabah erken görevden geldiğinde kapının üzerinden ensene atladığım, beni babamdan çok düşünen seven dayım,,affet..